Ang pagiging ina sa Afghanistan: Ang patotoo ni Ghezal

” Drink ! “, Tanong sa akin ng nanay ko sa maternity ward, inabot sa akin ang isang tasa na katatapos lang niyang ibuhos mula sa isang malaking bote ng Thermos®. “Ano potion mo inay?” Nakangiting sagot ko. "Isang inumin na hindi maibigay sa iyo ng mga doktor na Pranses at magbibigay-daan sa iyo na mapawi ang sakit ng iyong tiyan at alisin ang mga dumi. “

Sa sandaling manganak sila, umiinom ng Chawa ang mga ina ng Afghan, gawa sa itim na tsaa, gadgad na sariwang luya, asukal sa tubo, pulot, cardamom at durog na mani. Ang pagiging ina ay gawain ng mga kababaihan sa amin at ang mga kamag-anak ay hindi nag-atubiling lumapit at tumulong sa batang ina. Mula sa pagbubuntis, lahat sila ay nag-aambag sa kanyang kapakanan, sa mga kapitbahay na nagdadala ng kanilang mga pinggan, ang nakakaakit na amoy na umabot sa ilong ng mga buntis sa paligid upang hindi siya mabigo. Kapag ipinanganak ang kanilang sanggol, maaaring sundin ng mga babae ang tradisyon ng apatnapung araw na pahinga. Ang ama ay hindi dumalo sa panganganak. Ito ay tila malayo para sa isang babaeng Afghan, na mas pipiliin ang tulong ng kanyang ina o kapatid na babae.

Dapat mong malaman na ang babaeng Afghan ang siyang namamahala sa kanyang sambahayan; ito ang nerve center ng tahanan. Kitang kita ko kung gaano ako kaswerte na nanganak ako sa France dahil mahigit apatnapung taon na ang digmaan ng aking bansa. Ang dami ng namamatay sa sanggol ay hindi kapani-paniwala at karamihan sa mga kababaihan ay napipilitang manganak sa bahay dahil sa kakulangan ng imprastraktura. Sa kabila ng mga asosasyon na naroroon sa larangan, ang mga kondisyon sa kalinisan ay nananatiling sakuna at maraming mga ina ang nawalan din ng buhay sa panahon ng panganganak. Maraming Afghan ang nakatira sa ibaba ng linya ng kahirapan at ang pag-access sa malinis na tubig ay kumplikado.

Maraming mga tradisyon tungkol sa kapanganakan

Panatilihin ang ilang mga kaugalian ng aking bansang pinagmulan halata nang ipinanganak ang mga anak ko. Dumating ang aking ama upang ibulong sa kanang tainga ng bawat isa sa aking mga sanggol ang tawag sa panalangin. Noong unang panahon, ang mga putok ng baril ay nagpaputok sa himpapawid upang salubungin ang bagong panganak. Kapag ipinanganak ang isang batang lalaki, ang mas mayayamang pamilya ay nag-aalay ng isang tupa upang ipamahagi ang pagkain sa mga nangangailangan bilang handog. Naghanda kami ng mga matatamis para sa aming mga mahal sa buhay at nagpadala ng pera sa bahay para makain ang maraming tao. Ang isang pares ng mga Afghan na kaibigan ng aking mga magulang na naninirahan sa Estados Unidos ngayon ay naglakbay para sa kapanganakan ng aking anak na babae, ang kanilang mga bisig ay puno ng mga damit mula 0 hanggang 2 taong gulang. Ito ay isang paraan ng pagpapatuloy ng tradisyon ng Jorra na ihanda ng pamilya ang trousseau para sa bagong panganak.

Nang isilang ang aking panganay na anak, nag-aalinlangan ako sa ilang kaugalian na ipinayo sa akin ng aking ina na sundin. Isa na rito ang pagbigkis sa sanggol. Ngunit ang pagsubok na nagpapatunay na nakakumbinsi, mabilis akong nakumbinsi. Mamaya, para sa anak ko, nakita ko kahit saan sa mga magasin na Western kababaihan itinapon ang kanilang mga sarili sa "magic blanket" na ito. Walang bago para sa isang ina na Afghan! 

Sa isa pang araw nang ang aking maliit na bata ay naghihirap mula sa colic, ang aking ina ay ginawan siya ng pagbubuhos ng mga buto ng haras at anis, uminom ng maligamgam sa maliit na dami mula sa bote. "Ano ang iyong katandaan?" Tinanong ko siya. Isa pang bagay na mahusay na nagtrabaho at ngayon ay ibinebenta sa industriya sa mga parmasya! Si Mahnaaz, ang aking anak na babae, na ang unang pangalan ay nangangahulugang “mapagmahal na kagandahan ng buwan” sa Persian, at ang aking anak na lalaki na si Waïss, “ang bahay, tirahan, ang tinubuang-bayan” sa Pashto, ay bunga ng magkahalong kultura. Ipinapasa ko ang akin sa kanila sa pamamagitan ng wika, pagluluto, pagiging malapit sa kanilang mga lolo't lola (Bibi at Boba), paggalang sa mga nakatatanda, at sa paglipas ng panahon ay umaasa akong madala pa sila ng kaunti araw-araw ...